Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Το Ξύπνημα των Θρύλων / Urban Legend (1998)

Σκηνοθεσία: Jamie Blanks
Πρωταγωνιστούν: Jared Leto, Alicia Witt, Rebecca Gayheart, Tara Reid

Συντάκτης: Thodoris KL

To υποείδος των σλάσερς πρωτοεμφανίστηκε δειλά δειλά στις ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του '70, αν και ήταν φανερά επηρεασμένο από τα Ιταλικά gialli και κυρίως από αυτά του Mario Bava. Το πρώτο καθαρόαιμο σλάσερ όμως, όπως τα έχουμε πάνω κάτω στο μυαλό μας, ήρθε από τον Καναδά και ήταν το «Black Christmas» (1974) του Bob Clark, που δυστυχώς δεν βρήκε κινηματογραφική διανομή μέχρι το 1978 και την εμφάνιση του «Halloween» του John Carpenter, μια ταινία επηρεασμένη από το «Black Christmas» αλλά τελικά αυτή που με την επιτυχία της έθεσε τους κανόνες του είδους. Τα σλάσερς γίνανε mainstream την δεκαετία του 80 με ταινίες όπως το «Friday the 13th» (1980) και «A Nightmare on the Elm Street» (1984) και οι φθηνές αντιγραφές κυκλοφορούσαν άνα δεκάδες. Μέχρι τις αρχές των 90's το είδος είχε καταπιεί τον εαυτό του και δεν είχε πλέον κάτι καινούριο να προσφέρει. Όλα αυτά μέχρι το 1996 όταν ο Wes Craven πέτυχε φλέβα χρυσού, χάρις και στο ευφυέστατο σενάριο του Kevin Williamson. To «Scream» μπορεί σαν θρίλερ να μην είχε κάτι το ιδιαίτερο, αλλά το ενδιαφέρον με αυτό ήταν πως με ένα έντονο αυτοπαρωδιακό ύφος, ανανέωνε τις συμβάσεις του είδους μέσα από την υπερχρησιμοποίηση τους. Η ιδέα φαίνεται άρεσε στις νεότερες γενιές των σινεφίλ, η ταινία έσπασε ταμεία και έσβησε από τον χάρτη τις φθηνιάρικες παραγωγές του παρελθόντος. Αυτές όμως δεν εξαφανίστηκαν εντελώς. Μεταλάχθηκαν και πήραν ένα ύφος πιο νεανικό, στην προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των θεατών της εποχής. Κι έτσι δεκάδες κλώνοι του «Scream» άρχισαν να ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια. Όσοι ήταν έφηβοι την δεκαετία του 90 θα θυμούνται καλά αυτή την κατηγορία ταινιών, άλλοι με νοσταλγία κι άλλοι με απέχθεια. Προσωπικά θεωρώ εκείνη την περίοδο σαν την χειρότερη για τη σκηνή του τρόμου. Οι δημιουργοί τους, υπάλληλοι μεγάλων στούντιο του Hollywood ως επί των πλείστων, απευθυνόντουσαν περισσότερο στην γενιά που μεγάλωνε με Britney Spears και «American Pie» παρά στους παραδοσιακούς σλασεράδες και σπλατεράδες των 70's και 80's που είχαν πλέον καταντήσει γραφικοί. Παρόλα αυτά, στα γενικότερα πλαίσια των ταινιών τρόμου της εποχής κι όχι αποκλειστικά στα σλάσερς, υπήρχαν και κάποια φιλμς που ξεχώριζαν από τον σωρό, είτε γιατί διέθεταν κάποιες έξυπνες ιδέες, είτε γιατί αν δεν τα έπαιρνες και πολύ στα σοβαρά μπορούσες να περάσεις ένα ανάλαφρο δίωρο με την παρέα σου. Πρώτο και καλύτερο το κλασικό «Scream» με τις συνέχειες του, που νομίζω πως παίζουν εκτός συναγωνισμού. Ακολουθεί το παρωχημένο σε σύλληψη, αλλά πιασάρικο «I Know What You Did Last Summer» και το «Final Destination» μια ταινία φτιαγμένη αποκλειστικά για mainstream κοινό, που όμως ήταν βασισμένη σε μια πανέξυπνη και πρωτότυπη σεναριακή ιδέα (καθόλου τυχαίο το γεγονός πως αρχικά προοριζόταν για επεισόδιο των X-Files). Σε κάπως καλύτερα επίπεδα από τα δύο προηγούμενα ήταν το «Faculty» του Robert Rodriguez, μία μοντερνα, εφηβική εκδοχή του «Invasion of the Body Snatchers». Προσωπικά ξεχωρίζω με το ζόρι δυο τρεις ακόμα ταινίες εκείνης της εποχής, αν και δεν πιστεύω πως αξίζουν ειδική αναφορά.

Σφήνα ανάμεσα σε όλα αυτά έμπαινε και το ταινιάκι για το οποίο γίνεται το review. Σκοπός του ήταν να κλέψει λίγη από την δόξα των προαναφερθέντων ταινιών κι αν η δόξα εξαργυρώνεται σε εισιτήρια, τότε τα κατάφερε και με το παραπάνω ! Ο τίτλος του ήταν «Urban Legend» και το ατού του ήταν η κεντρική του ιδέα, η οποία ήταν η εξής: ένας μανιακός αρχίζει να κάνει πράξη τους αστικούς θρύλους που σχετίζονται με μακάβριες δολοφονίες. Αυτοί οι θρύλοι γνωστοί και στην χώρα μας, είτε από στόμα σε στόμα, είτε από το διαδίκτυο, παρουσίαζαν μεγάλο ενδιαφέρον (έστω και από ενημερωτική άποψη) και δίνανε μια νότα πρωτοτυπίας  σε ένα κάτα τα άλλα κοινότυπο εγχείρημα. Η ταινία είχε κάτι από το αγωνιώδες κλίμα και την αιματηρή διάθεση των 80's, αλλά τα δάνεια από παλιότερες (και καλύτερες) ταινίες του είδους δεν ήταν και λίγα. Πάντως βλέπεται με ενδιαφέρον θα έλεγα. Διέθετε ένα λαμπερό καστ διάσημων ηθοποιών στα πρώτα τους βήματα, γκεστ εμφανίσεις των θρύλων Robert Englund και Brad Dourif, πολύ καλή φωτογραφία, κάποιες έξυπνες και καλοστημένες σκηνές φόνων κι ένα απίστευτα αγωνιώδες τελευταίο ημίωρο, με συνεχείς ανατροπές σχετικά με την ταυτότητα του δολοφόνου, όσο κι αν η αποκάλυψη του σε συνδυασμό με τα κίνητρά του δεν με έπεισαν ιδιαίτερα. 

Σκηνοθέτης της ταινίας ο Αυστραλός Jamie Blanks, ένας μάλλον υποτιμημένος σκηνοθέτης που ειδικεύεται στον τρόμο και αγαπάει το είδος. Εδώ κάνει το ντεμπούτο του στο Hollywood που στέφθηκε με επιτυχία και του δωσε το πράσινο φως για την δεύτερη ταινία του, το «Valentine». Αυτή τη φορά όμως οι εισπράξεις δεν ήταν οι αναμενόμενες, με αποτέλεσμα ο Blanks να πάρει πόδι και να επιστρέψει στην γενέτειρά του. Όμως δεν το έβαλε κάτω. Έχοντας στην διάθεση του λιγότερα μέσα και μικρότερο προϋπολογισμό, αλλά μπόλικη όρεξη και δυνατά σενάρια από τον βετεράνο Everett De Roche, μας έδωσε μερικές ταινίες ατόφιου τρόμου όπως το survival horror «Storm Warning» κι ένα remake του κλασικού Αυστραλέζικου φιλμ «Long Weekend». Κι ίσως έτσι να είναι καλύτερα τελικά.

Το «Urban Legend» είναι μέχρι στιγμής η μεγαλύτερη και πιο εμπορική επιτυχία του, η ταινία που τον έβαλε στον κινηματογραφικό χάρτη. Σήμερα θεωρείται cult από μια μερίδα θεατών που αποτελούσε και το target group εκείνης της εποχής. Οι νεότεροι που μεγάλωσαν με «Saw» και torture porn δεν ξέρω αν θα την εκτιμήσουν το ίδιο. Πάντως είναι μια διασκεδαστική ταινία που σε κανένα σημείο της δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά και σε προτρέπει να κανεις το ίδιο. Προτείνεται σε όσους θέλουν να περάσουν ένα ψυχαγωγικό βράδυ με την παρέα τους, με την συνοδεία των απαραίτητων εδεσμάτων φυσικά (πίτσες, μπύρες) και στους νοσταλγούς των εφηβικών σλάσερς των 90's (αν υπάρχει ακόμα κανένας τέτοιος).

Βαθμολογία: 6/10

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου